فرهنگ پارادایم غالب آینده

چهار سال پیش در استانه انتخابات ریاست جمهوری نهم به یاد می اورم بحثهای بیحاصل خود را درباب ضرورت حضور  در انتخابات  ، در ان زمان چه بیحاصل  گلو پاره می کردم و سینه چاک میکردم برای حضور دوستان واشنایان در پای صندوق رای. انزمان که فضای نا امیدی و فکر شخصی فضای غالب رفتارهای مردم ایران بود گویی که سرنوشت مملکت هیچ اهمیتی ندارد تقدیرگرایی محضی در پذیرفتن وضعیت موجود ان زمان بر اذهان ایرانی مستولی شده بود . و سخن گفتن در باب ضرورت حضور با مردمی منفک ومنفصل ازهم و نا امید  چه زجر اور بود . استدلال من در انزمان این بود که هیچ بهبودی یک شبه اتفاق نخواهد افتاد و حرکت اصلاح خواهی مردم می بایست ادامه یابد ولی افسوس که مردم از انتخابات شوراهای 81 قافیه را باخته بودند و سنگرهای فتح شده را یک به یک ازدست دادند ابتدا شوراهای شهر ، شهر داری وروزنامه همشهری بعد مجلس هفتم و نهایتا ریاست جمهوری نهم واکنون چار سال از ان زمان گذشته است یادم می اید در ان زمان  در مقابل کسانی که می گفتند هیچ فرقی نمی کند که چه کسی رییس جمهور ما باشد استدلال میکردم که بر خصوصی ترین لایه های زندگی شخصی ما اثر خواهد گذاشت در انزمان  پیش بینی میکردم سریعترین اثر ش برروی افت شاخص سهام باشد که این امر دقیقا یک هفته بعد از انتخاب اقای احمدی نژاد به تحقق پیوست هر چه گذشت متوجه مساله مهمتری بنام استهلاک سرمایه اجتماعی شدم بعد ازان بحرانهای اقتصادی بعد بحران اخلاق ( بحران اخلاق نه معنویات ) بحران اخلاق جامعه ما ،چهره مشوه خود را در این انتخابات به عرصه نمایش عمومی گذاشت و غول بحران اقتصادی هنوز سر خود را نیز از زیر لحاف بیرون ننموده است . روزی که برای دیدن زنجیره انسانی به خ ولی عصر رفتم، حضور اراده و همبستگی مردم را درمیان انها احساس کردم. اراده و تمنای انها برای رهایی از این شرم موج می زد حالا دیگر میتوانستی اشتیاق به منافع ملت و سرنوشت مملکت را در چهره همه ببینی بدون اینکه گلوی پاره کنی . انها گوی سبقت را از من برای حضور در پای صندوق رای ربوده اند . من به این نتیجه رسیده ام که مردم راه خود را مانند جوی اب می یابند گر چه انحرافی اتفاق افتد و لی مسیر کلی مشخص است. اکنون یک سالی است که مسائل سیاسی اولویت خود را درذهن من از دست داده است حتی دیگر بحران اقتصادی و سقوط اخلاقی هم اولویتی برای من ندارند  بنظرم راه حل مسائل اقتصادی هم وجود دارد و رو بهبود خواهد بود از طرف دیگر مردم با شعارهایی که در حال حاضر می هند خود پاسدار اخلاق خواهند بود دروغ برای انها همیشه نفرت انگیز است حتی اگر خود بیانش کنند .

به نظر بنده صنعت ، اقتصاد و سیاست ظرفیتهایشان برای عطش پیشرفت و حس سعادت و دلمشغولی نوع بشر محدود است منابع در این عرصه ها نیز محدود است و رقابت ها نیز شدیدتر . فقط فرهنگ است که فضای بیکران برای استعداد ها و دلمشغولی های بشر  میوتاند مهیا نماید. دولت باید به این آگاهی برسد که این فضا را برای مردم محدود ننماید و ناخواسته نخواهد که تمامی نیروی مردم در فضاهای محدود اقتصاد و سیاست اسیر گردد منابع محدود در اقتصاد و دستیابی محدود به مناصب قدرت در عرصه سیاست موجب رقابت های خونین و فروپاشی اخلاق خواهد بود ضممن اینکه طراوت زندگی را هم زایل می سازد . مردم می بایست فضاهای مطرود ومغفول در بخش فرهنگ را منبع پیشرفت و بستر زندگی خود قراردهند. شعر ،رمان، ادبیات،نقاشی ، مجسمه سازی ،  ورزش تئاتر ،موسیقی ،تعالیم دینی، عرفان ،فلسفه ،سینما گفتگو و ...... میتواند قهرمانهای خود را داشته باشد ،جمعیت مشتاق خود را داشته باشد. فرهنگ اگر یک متولی می بایست داشته باشد انهم مردم هستند . میگویند در دوران رکود اقتصادی کنونی گرایش به مطالعه به رمانهای با پایان خوش در بین مردم فراوان شده است . دغده من دیگر مباحث روز سیاسی نیست گرچه به اندازه یک رای خود مسئولیت دارم ولی نوشتن کتاب یا ترجمه کتاب برایم مهمتر است سخن گفتن از هستی وزندگی برایم جذاب تر است من لذت خود را اکنون در شنیدن یک طنز و خندیدن  مییابم لذت خود را در شنیدن تصنیف رویای در یا  با صدای ایرج بسطامی می یابم. چه موسوی بشود و چه احمدی نژاد نا امید نباشید عرصه فرهنگ برای در اغوش کشیدن زندگی شما دستهای خود را گشوده است .