گاهی شده تو زندگی در یک روز بخصوص هیچ انگیزه ای نداشته باشید . این روزها حس میکنم در این مملکت هیچ چیزی اهمیتی نداره انجام شدن کاری یا انجام نشدن ان هیچ اهمیتی نداره ارائه کار حرفه ای وتمییز هیچی بازگشتی نداره به چشم هیچ کس نمی اید هیچ چشمی بروری ان تاملی نداره حتی ایرادی هم گرفته نمی شه ضمن اینکه انجام کاری در بدترین فرم ان یا گرفتن تصمیمی که اثرات مخربی به جا میذاره حساسیت هیچ کسی رو بر نمی انگیزه همه نست به همه چیز بی تفاوت شده اند حتی به ماندن ساعتها در پشت ترافیک شلوغ چها ر راههای تهران . بعد در این وضعیت سعی میکنی حتی برای دل خودت برای اینکه حس کنی داری یک کاری میکنی برنامه میریزی به کارهایت نظم میدی سعی میکنی یک کاری رو تا آخرش جلو ببری کار خودتو ارزیابی کنی اشتبا هایت رو تصحیح کنی ادمه بدی خودتو تشویق کنی تنبیه کنی واین سیکل رو تکرار کنی یکروز یک دفعه مثل افتادن یک تابلو بدون هیچ دلیلی از روی دیوار تو هم می افتی یک لحظه از خودت می پرسی در این فضای سرد وسربی روان بودن چه حاصلی داره اینهمه به خود سخت گرفتن چه حاصلی داره خلاصه مثل افتادن اون تابلو تمام انرژی درونت یهو خالی میشه از حرکت وانگیزه می افتی کف زندگی .امروز ساعت ۴:۳۰ بعد ازظهر هنگام رانندگی در خیابان نیایش تو همین افکار بودم که حس کردم یهو افتادم رو کف زندگی.
تو همین حال وهوا راهنمای سمت راست رو زدم وپیچدم تو خروجی نیایش به چمران جنوب تو قوس کمربندی نگاهم به کوههای شمال تهران افتاد اینقدر هوا پاک بود که حس کردم کوهها تو بغلم هستن خیلی خوشم اومد روزها بود این کوهها اینقدر نزدیک وزیبا ندیده بودم انگار دونه های برف روی قله رو می شد که شمردحس زندگی بهم دست داد امیدوار شدم توی چمران که فتاده بودم هزار تا کار مونده به ذهنم اومد که می بایستی انجام بدم خوندن واون مقاله نوشتن این مطلب انجام دادن فلان کار یاد گرفتن فلان موضوع خلاصه مثل اینکه دوباره تو زندگی سرپاشدم واین همه نتیجه هوای پاک امروز بود .اگر هوای هر ۳۶۵ روز این شهر پاک بود چقدر انسان دوباره زنده میشدن تو این مملکت ؟!
گاهی چقدر دیر متوجه می شویم که زندگی و حیات، یعنی همان دقایق و ساعاتی که با کمال شتابزدگی و بی رحمی انتظار گذشتن آنها را داشته ایم.
"دیل کارنگی"